Σε αναμονή της πρόσκλησης της τράπεζας για
διαβούλευση για το θέμα των απολύσεων φυλάκων και καθαριστριών, και ενώ
πληροφορούμαστε από τον τύπο ότι νέο πρόγραμμα εθελουσίας είναι στα
σκαριά για 2.000 με προοπτική τις 4.000
απολύσεις, οι εργαζόμενοι γινόμαστε δέκτες ομοβροντιών ανακοινώσεων
από ΟΤΟΕ , Συλλόγους και παρατάξεις με το ίδιο πάνω-κάτω περιεχόμενο. Πολύ
μελάνι χύνεται για τις ίδιες λέξεις! Οι συγκεκριμένες ανακοινώσεις, που
μοιάζουν με κακο-αντιγραμμένες μαθητικές εκθέσεις , πέρα από το πλαίσιο
συμφωνίας να μην περάσουν οι απολύσεις και η πρακτική της απόσχισης κλάδων,
αναφέρονται με μεγαλοστομίες στο ότι συνδιαμορφώσαμε δυναμική και μέσα
από την ενότητα στο πρόβλημα γίναμε σοφότεροι, δυνατότεροι, αποτελεσματικότεροι
κ.α. τι θέλουν να πουν; Ή μάλλον τι θέλουν να κρύψουν οι συγγραφείς
τέτοιων βερμπαλιστικών ανακοινώσεων;
Ακόμα κι αν πετύχαμε την αναδίπλωση
της τράπεζας ως συνδικαλιστικό κίνημα θα μείνουμε σ’ αυτό; Στην ταξική πάλη
τίποτα δεν μένει στάσιμο. Όταν δεν επικρατεί το δίκιο των εργαζομένων,
κυριαρχεί το διευθυντικό δικαίωμα και η εργοδοτική αυθαιρεσία. Το σίγουρο είναι
ότι χωρίς το ταξικό κριτήριο και την συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων το
συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να πάει μπροστά! ούτε κοντά, ούτε μακριά!
Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις που περιαυτολογούν
για τις συνδικαλιστικές τους επιτυχίες; Δεν είναι άραγε οι ίδιες πολιτικές
δυνάμεις που υποστήριξαν τις αναδιαρθρώσεις στον κλάδο δηλ. εξαγορές,
συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ξήλωμα δικαιωμάτων, ευέλικτες μορφές εργασίας,
σαν καλά μαθητούδια σύμφωνα με το «ευαγγέλιο» της Λευκής Βίβλου της «μαμάς»
Ε.Ε.; Δε διατυμπάνιζαν οι μισοί στο δημοψήφισμα ανοιχτά το «ΜΕΝΟΥΜΕ
ΕΥΡΩΠΗ» και οι άλλοι μισοί οι «αντιμνημονιακοί» βάφτισαν σ’ ένα βράδυ το
«όχι» σε «ναι»; Τί έκαναν, αυτοί οι ίδιοι, όταν προκηρύσσονταν
πανεργατικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, απεργίες κόντρα στους
αντεργατικούς νόμους και στα προαπαιτούμενα που τσάκιζαν μισθούς συντάξεις και
δικαιώματα για το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τον προϋπολογισμό, την τραγική
κατάσταση στην υγεία στην παιδεία; τί έκαναν για την προετοιμασία της πρόσφατης
απεργίας στις 14/12/17. Χρησιμοποίησαν τις συνδικαλιστικές τους αποσπάσεις για
περιοδείες οργάνωσης απεργιακών κινητοποιήσεων σε κτήρια Κ.Υ. και δίκτυο που θα
εξασφάλιζε υψηλά συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία; Τι μέτρα πήραν και τι
έκαναν για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για το χτύπημα του δικαιώματος της
απεργίας; Τους είδε κανείς να μιλούν γι’ αυτά; Σιγά μη
ξεβολευόντουσαν! Είναι οι ίδιες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που περιχαρακωμένοι
σε συντεχνιακές λογικές, καλλιεργούν έντεχνα κλίμα παθητικότητας και
ηττοπάθειας στους εργαζόμενους και καθοδηγούν ολόκληρο τον κλάδο στην εθελούσια
ανεργία.
Αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο α’
πληθυντικό (εμείς) αναφέρονται μάλλον στους
εαυτούς τους εκλεγμένους δηλ. συνδικαλιστές γιατί μέχρι στιγμής δεν είδαμε να
καλούν τους ίδιους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν σε κάποια δράση
(κινητοποίηση, σύσκεψη, συνέλευση, στάση εργασίας ή κάτι άλλο). Ακόμα και την
εβδομάδα της εκδήλωσης της επιθετικότητας της τράπεζας, ούτε όλα τα Δ.Σ. δε
συνεδρίασαν! Ούτε επεδίωξαν να μαζικοποιήσουν τις καταλήψεις, τις περιοδείες!
Ακόμα και τώρα τον εργαζόμενο τον θέλουν παθητικό, ντεκόρ στο σκηνικό που
στήνει ο εργοδότης.
Μπαίνουμε στον πειρασμό να γίνουμε καχύποπτοι ότι
δεν θέλουν να κινητοποιήσουν τον παράγοντα εργαζόμενο. Μήπως κάνουμε λάθος;
Ας μπουν στον κόπο να μας πουν λοιπόν αυτές οι συνδικαλιστικές
πλειοψηφίες του … «ειδικού- μερικού» προβλήματος και της «ενότητας
στο πρόβλημα»:
- Συμφωνούν ή όχι με το σχέδιο αναδιάρθρωσης της τράπεζας ;
- Που θα σταματήσει η αναπροσαρμογή προς τα πάνω των απαιτήσεων εργοδοτών, κυβέρνησης, δανειστών για περισσότερες απολύσεις και πιο φτηνούς εργαζόμενους;
- Τι σημαίνει για τους εργαζόμενους η «επιστροφή στη σταθερότητα» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το «θετικό» επενδυτικό κλίμα, η «δίκαιη» ανάπτυξη που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, δανειστές και εργοδότες; (Mε το δελτίο της 20.12.2016, σχετικά με την «πορεία του κόστους εργασίας στην ΕΕ», η Εurostat αποκαλύπτει πως «στην Ελλάδα το ωριαίο κόστος εργασίας έπεσε κατά 3,1% το γ΄ τρίμηνο του 2016″, ενώ την ίδια περίοδο η ελληνική οικονομία παρουσίαζε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης 1,8%, σύμφωνα με τις προσωρινές εκτιμήσεις της ΕΛΣΤΑΤ. Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι είδαν στο διάστημα Ιουλίου – Αυγούστου 2016 μειώσεις στις αποδοχές τους, αν και η οικονομία… μεγεθυνόταν.
- Αντιστοίχως, και τα στοιχεία του ΙΚΑ δείχνουν ότι το μέσο ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 2% τον Απρίλιο του 2016, σε σχέση με τον Απρίλιο του 2015.)
- Γιατί την ίδια ώρα που απολύει η τράπεζα τραπεζοϋπάλληλους, νοικιάζει πάνω από 1.500 ασυνδικάλιστους εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας από δουλεμπορικά με τρίμηνες και εξάμηνες συμβάσεις;
- Γιατί γενικεύονται και εντείνονται οι απλήρωτες υπερωρίες, αφού περισσεύουμε εμείς οι εργαζόμενοι;
- Γιατί χρησιμοποιείται η ηλεκτρονική τραπεζική και κάθε τεχνολογικό επίτευγμα στην παραγωγή για περισσότερες απολύσεις και εντατικοποίηση κι όχι για μείωση χρόνου εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους εργαζόμενους;
- Γιατί ακόμα και ένας μέσος μισθός μιας πιο εξειδικευμένης εργασίας ατελείωτων ωρών υπερεργασίας και μεγαλύτερης παραγωγικότητας κρύβει ακόμα μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης για τον σύγχρονο εργαζόμενο; Τι υπερκέρδη από αυτήν την ληστεία υπερεκμετάλλευσης φυγαδεύονται στα θησαυροφυλάκια των λίγων σε βάρος των πολλών;
- Τι κάνουν για την αντιμετώπιση της θύελλας των πλειστηριασμών που θα πλήξει τα λαϊκά νοικοκυριά; Ποιος μπορεί να πιστεύει ότι η ίδρυση Εθνικού Διατραπεζικού Φορέα Απόκτησης μη εξυπηρετούμενων δανείων θα σώσει τα χαμηλά εισοδήματα από την εξαθλίωση και την ανέχεια;
Αυτά τα ερωτήματα απαιτούν άμεσα απαντήσεις.
Αναδεικνύουν τη ρίζα του προβλήματος , το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και την
υποκρισία αυτών των συνδικαλιστικών δυνάμεων (σοσιαλδημοκράτες,
νεοφιλέλευθεροι, πολύχρωμοι «αντιμνημονιακοί»), όλοι «ρεαλιστές»
υπέρμαχοι της κερδοφορίας των μετόχων, «ουτοπιστές του ανθρώπινου
καπιταλισμού» που τον υπερασπίζονται με λύσσα και που κρύβονται πίσω από
τον μανδύα του δήθεν άοσμου, άγευστου απολίτικου. Αυτά τα ερωτήματα σκιαγραφούν
το ζοφερό μέλλον του κόσμου της εργασίας, που μας επιφυλάσσει η διαιώνιση της
εκμετάλλευσης, καθώς και την αναγκαιότητα της οργάνωσης αγωνιστικής απάντησης
των εργαζομένων, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Μια πράξη που απαιτεί αγώνα και
θυσίες κόντρα στο βόλεμα. Τις μόνες θυσίες που πιάνουν τόπο και δεν πάνε ποτέ
χαμένες.
Συνάδελφοι, οφείλουμε εμείς οι εργαζόμενοι να
αξιοποιούμε την ίδια την πείρα μας για να βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα, ώστε
να αποκαλύπτουμε το ποιος είναι με ποιόν. Ένα πρώτο βήμα
είναι να απεγκλωβιστούμε από την χειραγώγηση των μηχανισμών της εργοδοσίας και
των πάσης εργοδοτικής απόχρωσης συνδικαλιστών της , να αναζητούμε τις βαθύτερες
αιτίες της κατάστασής μας. Οφείλουμε να εντάσσουμε κάθε ειδικό ή μερικό
πρόβλημα στο συνολικό «κάδρο» της κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η
επικέντρωση της πλειοψηφίας των εργαζομένων
στη λύση του στενού, άμεσου, ατομικού προβλήματος και μάλιστα με μειωμένες
απαιτήσεις αποτελούν προβληματική οπτική και δεν βοηθούν ούτε στην κατανόηση
του προβλήματος, ούτε στην αντιμετώπισή του. Τα πολλά ειδικά και ατομικά των
πολλών αποτελούν το ζοφερό όλον για όλους τους εργαζόμενους.
Πέρα από τις εκφράσεις κοινής δράσης,
πρέπει με διεισδυτική ματιά να αναβαθμίσουμε και το περιεχόμενό της.
Να αναδείξουμε την ουσία των αιτίων για να καταλήξουμε τι
συνδικαλιστικό κίνημα έχουμε ανάγκη σήμερα. Τι να διεκδικεί; Και πως;
Περιεχόμενο και μορφές.
Η πορεία του εργοδοτικού συνδικαλισμού (όλων των
αποχρώσεων) από τις συγχωνεύσεις, αναδιαρθρώσεις, και τον «αφελληνισμό» των
τραπεζών μέχρι τις ανακεφαλαιοποιήσεις, τα σχέδια αναδιάρθρωσης, την έξοδο στις
αγορές και την «μεταμνημονιακή» εποχή δεν είναι παρά οδηγός σε θυσίες των
εργαζομένων στο βωμό της κερδοφορίας των τραπεζών. Τους ζούμε στο πετσί μας όλα
αυτά τα χρόνια. Αυτό μας διδάσκει η πείρα μας.
Φτάνει πια. Είναι ώρα να
αλλάξουμε τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα. Το επόμενο διάστημα, που
θα ενταθεί η επιθετικότητα της εργοδοσίας ακόμα περισσότερο, θα κριθούμε από τι
βήματα έχουμε κάνει στη ταξική συνειδητοποίησή μας ως εργαζόμενοι και στην
ισχυροποίηση του ταξικού αγωνιστικού πόλου στη τράπεζα: των δυνάμεων του ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ
ΜΕΤΩΠΟΥ.
.
